Maxime Savoldi

Maxime Savoldi uit Halle is de nieuwe landschapsdichter van het Pajottenland en de Zennevallei. De 23-jarige student filosofie zal ons de komende twee jaren regelmatig een nieuw gedicht voorstellen. Hij werd gekozen uit een groep van 21 kandidaten.

Vanwaar jouw interesse voor poëzie?

Maxime: Die groeide spontaan. Sinds ik filosofie studeer, schrijf ik kortverhalen, fictie en non-fictie. Toen ik liftend van Portugal naar België reisde, ben ik me ook aan poëzie gaan wagen. Ik zag het als muziek maken, in stilte. Ritmiek en cadans zijn immers belangrijk. De woorden moeten in mijn oren zingen!                                                                              

Hoe zou je jouw genre omschrijven?

Maxime: Vrije vers misschien? Omdat ik niet theoretisch onderbouwd ben in de dichtkunst, schrijf ik op gevoel. Wat de vorm betreft, primeert het ritmische aspect. Inhoudelijk laat ik me graag inspireren door maatschappelijke thema’s. Mijn idee is dat kunst niet in het luchtledige ontstaat, maar verbonden is met maatschappelijke ontwikkelingen.

Je vertrekt vanuit de veronderstelling dat natuur allesomvattend is. Leg eens uit.

Maxime: Ik zie de natuur als een geheel van botsende krachten. Ze is zowel productief als destructief, zowel gever als nemer. Dat beschrijf ik ook in de gedichten ‘Malheur’ en ‘Grandeur’ waarmee ik werd verkozen tot landschapsdichter. ‘Malheur’ gaat over de venietigende kracht van de natuur, ‘Grandeur’ over het scheppende.

De jury looft jouw werken omdat je de gelaagdheid van het landschap doorgrondt. Een mooi compliment!

Maxime: Ik ben opgegroeid in de stad en op het wereldwijde web. Vanuit die achtergrond probeer ik de gelaagdheid van landschappen te begrijpen. Die beperken zich immers niet tot de naïeve schoonheid van de beek, het bos en de bij op de bloem. Ze worden ook getekend door culturele elementen die betrekking hebben op mijn leefwereld en op die van een ander. Met mijn woorden probeer ik ook te verbinden, mensen dichter bij elkaar te brengen en perspectieven te scheppen. Mijn werken zijn gebaseerd op mensen, dus is het publiek nooit veraf.

Wat verwacht je van de komende twee jaar als landschapsdichter?

Maxime: Het lijkt me boeiend om het landschap vorm te geven, samen met het Regionaal Landschap. Want door het landschap te beschrijven, zie je wat toegevoegd of net verdwenen is. Ik hoop op een wisselwerking. Ik vind het ook belangrijk dat wat ik schrijf, toegankelijk gemaakt wordt voor het grote publiek. (Met dank aan Mieke Vercruijse)

GRANDEUR

in de gloren van de avondzon

ontwaart zich een schouwspel

onttrokken aan het oog

in de ontkieming van de oorsprong

ik vroeg aan de kraai wat hij ervan vond

maar gebaad in het nachtelijk gewaad

gaf hij duidelijk geen barst

om die ondergaande zon

intussen

vergaan de vlinders verder in het voorspel

louter en alleen op het gevoel

geven ze geen greintje om het schouwspel

maar

net als een jeugdige kiem

vreesachtig verborgen zit tussen de barsten in de grond

vergaat de dag zonder dat iemand hem helemaal doorgrondt

het is allemaal verbonden

en verenigd

in de oorsprong

ingeplant en ingepalmd

bewaken we de maan

totdat de zon weer opkomt