Burenbemiddelaar Roland
In Halle zorgt een groep geëngageerde vrijwilligers ervoor dat burenruzies niet escaleren. Eén van hen is Roland, al jaren burenbemiddelaar. Zijn geheim? Oprechte empathie en het geduld om écht te luisteren.
Een overhangende tak, een hond die blijft blaffen of buren die elkaar negeren in de gang: het zijn soms kleine ergernissen die grote spanningen veroorzaken. Roland staat als burenbemiddelaar klaar om met beide partijen in gesprek te gaan.
Hoe ben jij begonnen als burenbemiddelaar?
“Ik zag een oproep van de provincie Vlaams-Brabant: ze zochten vrijwilligers voor burenbemiddeling. Dat sprak me meteen aan. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in mensen. In hoe ze met elkaar omgaan, hoe conflicten ontstaan en vooral: hoe je ze kan oplossen. Ik volgde een opleiding en wist meteen: dit is iets voor mij.”
Wat houdt burenbemiddeling precies in?
“Samen met een collega-bemiddelaar ga ik langs. Het is eigenlijk simpel: we luisteren. Meer nog: we oordelen niet, we leggen niks op. Alles gebeurt vrijwillig. Een buur die een probleem aankaart, wordt eerst apart gehoord. We leggen uit wat bemiddeling is en vragen of hij of zij wil dat we ook bij de andere buur langsgaan. Pas als beide buren akkoord gaan, plannen we een gezamenlijk gesprek.”
Wat maakt dat mensen vaak toch instappen in zo’n bemiddeling?
“Omdat het gratis is en omdat we met niks komen zwaaien. We zijn geen politie, geen rechter, geen advocaat. Wij luisteren, stellen vragen en proberen het gesprek op gang te brengen. Vaak lucht dat enorm op. Mensen durven soms meer zeggen tegen een onbekende vrijwilliger dan tegen hun eigen buur.”
Klinkt mooi, maar is dat niet frustrerend als mensen boos blijven of niet willen meewerken?
“Nee, want je weet dat je niks kan forceren. Soms zeggen mensen eerst resoluut ‘nee’, en bellen ze drie dagen later toch dat ze willen meedoen. Ze voelen dat ze vrij zijn, dat er geen druk is. En dan gaat er iets open.”
Wat zijn typische conflicten die jullie tegenkomen?
“Een overhangende tak, lawaai, rommel... Maar vaak zit er meer achter. Verschillen in levensstijl, cultuur, gewoontes. De ene is heel ordelijk, de andere wat nonchalanter. Als die klik er niet is, dan groeit de ergernis. Maar met een goed gesprek kan je veel oplossen.”
Heb je ook mooie verhalen, van buren die weer met elkaar praten?
“Zeker. Soms stellen we voor om samen een haag te snoeien, of stelt de ene buur zijn heggenschaar ter beschikking. Kleine dingen, maar ze maken een groot verschil. Laatst nog zei iemand: ‘Je mag mijn materiaal gebruiken, dan gaat het sneller’. Dan weet je: missie geslaagd.”
Waarom doe je het nog steeds, na al die jaren?
“Omdat ik geloof in de kracht van communicatie. Je hoeft geen beste vrienden te worden met je buur, maar je moet elkaar wel kunnen aanspreken. Zeggen: ‘Ik ga een feestje geven, het zou wat luider kunnen zijn dan anders. Dat kleine beetje overleg kan al veel frustratie vermijden.”
Is burenbemiddeling iets voor iedereen?
“Iedereen die empathisch is en graag naar mensen luistert, kan het doen. We hebben bemiddelaars die nog werken en anderen die gepensioneerd zijn. Je doet het samen met een collega, je staat er nooit alleen voor. En het mooiste is: je helpt mensen om weer met elkaar in gesprek te gaan.”