Lamia Ben Badr
Voor elke editie van Info Halle interviewt de Integratieraad een Hallenaar met allochtone roots. Deze keer ontmoeten we Lamia Ben Badr. Ze woont in de wijk Windmoleken, waar ze ook onthaalmoeder is. In 1990 verhuisde ze uit Tunesië naar België. Haar man, een professioneel voetballer, woonde hier toen al.
Lamia: Zelf heb ik drie kinderen. Souraya werkt voor een advocatenkantoor, Mahmoud is programmeur en mijn jongste zoon, Soufiane, studeert nog voor leerkracht lichamelijke opvoeding. Mijn man, Ali, is in 1979 naar België gekomen als profvoetballer voor Crossing Schaarbeek. Daarna speelde hij nog voor enkele andere ploegen in de regio. Zoals Tubeke, Halle en Jette. Hij combineerde dat met werk in een groot Amerikaans frisdrankbedrijf. In 1990 trouwden we en ben ik hem naar hier gevolgd.
Hoe was het voor jou om in België toe te komen?
Lamia: Ik wou absoluut de taal leren en werken. Ik volgde Nederlands op Sint-Rochus. Na 4 maanden vond ik werk in een farmaceutisch bedrijf in Vilvoorde. Daarna had ik verschillende jobs. Op momenten dat ik geen werk had, volgde ik extra lessen Nederlands. Toen ik na de geboorte van Mahmoud niet meteen werk vond, stelde iemand mij voor om onthaalmoeder te worden. Dat leek mij een fantastisch idee. En dat ben ik nu nog altijd.
Was het gemakkelijk om onthaalmoeder te worden?
Lamia: Sommige mensen waren terughoudend omwille van mijn afkomst. Maar ik geef mij 300% voor ‘mijn’ kindjes. Het zijn er zeven. Ze komen uit de buurt maar ook uit Sint-Pieters-Leeuw. Er is een groot tekort aan kinderopvang in onze regio. Het voelt goed aan om een deel te zijn van de oplossing.
Kan je wat meer vertellen over Tunesië en de plek waar je opgroeide?
Lamia: Ik groeide op in Bardo. Ik heb mooie herinneringen aan mijn jeugd in Tunesië. Maar er is toch ook een donkere kant. Tunesië was tot midden jaren ‘50 een Franse kolonie. Dat laat nog steeds zijn sporen na, bijvoorbeeld in de economie. Daarom zetten jongeren hun leven op het spel om te vluchten naar Europa. Het doet mij pijn om zoveel jonge levens verwoest te zien. De overheid moet echt iets doen.
“Het voelt goed aan om een deel van de oplossing te zijn.”
Wat zou je uit Tunesië meenemen naar Halle en omgekeerd?
Lamia: Naar mijn gevoel zijn mensen er iets opener, socialer en spontaner dan hier. Er is ook meer respect voor ouderen, vind ik. Anderzijds, de economische inzichten, de ondernemende mentaliteit en de welvaart van hier zou ik meer in Tunesië willen terugvinden.
Stel dat je één dag burgemeester mag zijn, wat zou jij doen voor je wijk?
Lamia: Ik de zou de woningen in onze wijk Windmoleken verbeteren. Ze zijn oud en niet zo goed geïsoleerd. Als mensen een degelijke woning hebben, dragen ze er beter zorg voor, denk ik. Daardoor zou de wijk veel aangenamer en properder worden.
Heb je buitenlandse roots en wil je graag vertellen over je leven in Halle? Laat het ons weten via integratieraad@halle.be. We zijn benieuwd naar je verhaal.