Lieve Bollaert

Lieve Bollaert is één van onze leerkrachten aan de Halse Kunstacademie en is al van jongs af aan bezig met beeldende kunst. “Het is een stuk van mezelf. Als kind probeerde ik al de wereld te vatten door haar te tekenen en te schilderen. De beelden die je krijgt, zijn gewoon ‘ik’, mijn persoon. Het is wat in mijn hoofd omgaat.” De kunstenares exposeert haar werk regelmatig. In bekende tentoonstellingszalen, op gevels en in verlaten gebouwen. En nu exposeren wij haar hier.

Lieve: Hoe ouder je wordt, hoe gelaagder je leven wordt. Je hebt meer bagage. Meer ervaringen. En in alles zit een gevoel of een vraag die ik met een tekening probeer op te lossen of gewoon wil neerzetten. Daarom teken ik voornamelijk mensen. De mens is voor mij onuitputtelijk boeiend. Die contacten en de gevoelens die mensen tegenover elkaar hebben, wil ik ergens neerzetten. En als ik met een project naar buiten kom, kunnen mensen er hun eigen gevoelens op projecteren.

Gaat je werk altijd over mensen?

Lieve: De mens boeit mij het meeste. Maar soms schilder ik ook andere dingen. Ik heb hier tekeningen liggen van een toffe citroen (lacht). En ik maakte al een hele reeks over paarden. Maar ik mis er iets in. Als ik een appel schilder en die appel dikker maak, dan wordt het naar mijn gevoel gewoon een andere appel. Maar als ik een man een kort en lang been geef, of verkeerde armen, dan struikelt die man erover. In mensen kan ik mijn gevoelens kwijt.

Wie zijn de mensen die je afbeeldt?

Lieve: Dat kan eigenlijk gelijk wie zijn. De personen ontstaan zonder dat ik het weet. Ik kan geïnspireerd worden door het nieuws of door iets dat ik meemaak op straat of in mijn omgeving. Dan verwerk ik dat tot een persoon of een contact tussen mensen. Ik begin graag van niks op mijn doek. Soms zet ik veel kleur, een andere keer schilder ik enkel zwart-wit.

“Ik zou graag een heel huis gaan bewonen met tekeningen.”

Af en toe kom ik er graag mee naar buiten, zeker als ik een compleet project kan maken. Zoals ‘Ogen Blikken’, een immens project dat ik maakte voor Halle in 2008. Op immens grote doeken, die op de belangrijkste openbare gebouwen in Halle hingen, stonden gezichten afgebeeld. Virtueel keken ze naar elkaar, over de stad. Zo vormden ze één gemeenschap.

In Buizingen exposeerde ik ooit een reeks die uitbeeldde wat het betekent om vrouw te zijn. De werken werden in verschillende gebouwen in het dorp opgesteld en vormden een virtuele cirkel. Het werk ging over verbondenheid, maar ook over het willen loslaten om vrij te zijn. In een oude fabriek in Buizingen aan de vaart maakte ik grote muurschilderingen met verwijzingen naar wat daar ooit gebeurde. En vorig jaar mocht ik het oude stationsgebouw in Herne omtoveren tot een conceptueel werk.

Zijn er nog plaatsen waar je graag wil performen of tentoonstellen?

Lieve: Ik zou graag eens een leegstaand huis bewonen met mijn werken. Een totaalwerk dat pas ontstaat als ik in het gebouw geweest ben en waar ik volledig mijn goesting mag doen. Het is alleen moeilijk om iemand te vinden die zegt: “Kom mijn huis maar vol schilderen.” (lacht) “

In je atelier liggen allerlei schetsen en onafgewerkte werken. Schilder je altijd aan verschillende werken tegelijk?

Lieve: Dikwijls, maar in mijn hoofd zit wel een systeem. Zo heb ik een project ‘Voices’ waarbij ik, telkens als iets mij raakt, een schilderij in zwart-wit van 50 op 50 centimeter maak. Dat loopt al 20 jaar. Zonder dat ik het besef, gebeuren er dingen in mijn hoofd die me aan het werk zetten. Zo schilderde ik in de lockdown twee mensen die elkaar omhelzen, wat niet mocht. Ze zijn heel kleurrijk. Op het moment dat ik schilderde, dacht ik daar niet over na. Maar nu denk ik dat ik die grijze periode wat wou compenseren.

Je hebt wel nog geen mensen met mondmaskers geschilderd.

Lieve: Nee, die wil ik weglaten. Het is te veel. Alhoewel, ik heb vroeger wel een reeks gemaakt met mensen die iets voor hun mond hebben. Aan wie het zwijgen wordt opgelegd. Die niet vrij kunnen zijn. Als je ze nu bekijkt, lijken ze wel mondmaskers te dragen (lacht).