Onthaalouder zijn, een droom

Cindy is al meer dan 10 jaar onthaalouder. 3 dagen per week opent ze haar huis en hart voor 5 Halse kindjes. Aan alles wat Cindy doet en zegt merk je: dit is haar droomjob. En dat weet ze zelf ook: “2 jaar geleden moest ik een tijdje sluiten wegens ziekte. Dan besefte ik pas écht hoeveel ik van dit werk houd!” Sinds vorig jaar staat ze er weer, met een grotere glimlach dan ooit.

Wanneer we toekomen in de Arthur Puesstraat is het groot feest. Vrolijke deuntjes vullen de woonkamer en Cindy speelt orkestmeester voor een bende uitbundige peuters: “Uiteraard draai ik vaak carnavalsmuziek! We zijn hier in Halle, hé.” Als je Cindy – Tindy voor de kinderen – bezig ziet, straalt ze. Zij is de koningin van haar feestpaleis én de entertainer in de zaal. Die veranderen na de werkdag gewoon terug in haar living, en dat vindt ze geweldig: “Ik hou ervan om elke dag thuis te werken. Geen enkele dag is dezelfde.”

Hartverwarmende steun

Toch liep het niet altijd van een leien dakje voor Cindy. 2 jaar geleden werd ze zwaar ziek, waardoor ze haar werk als onthaalmoeder moest pauzeren. “Dat was echt een zware periode. Toen ik mijn job niet meer kon uitoefenen, had ik het moeilijk. Want de grote vrijheid en het thuiswerk zijn enorme voordelen, maar het waren vooral de kinderen die ik miste. Het is voor hen dat ik dit werk doe. De wederzijdse liefde die je krijgt … dat is met niets te vergelijken. Toen ik ziek was kreeg ik veel wenskaartjes van de ouders. Echt hartverwarmend en een grote troost.”

Venster op de wereld

Maar Cindy werd beter en het leven gaat voort. En dat mag je in dit geval letterlijk nemen. “Zie je dat uitstalraam hier in mijn living?”, vraagt Cindy. Het is onmogelijk om naast het grote etalageraam kijken waarvan de onderste meter is afgeplakt met ondoorzichtige folie. “Dat is ons venster op de wereld. Alles en iedereen passeert voorbij mijn deur, van toevallige passanten tot de naburige schooljeugd. Voor de kinderen is het elke keer een hele belevenis!”

Alle kleintjes staan met hun neus tegen het venster gedrukt en kijken zich de ogen uit. “Kijk, daar heb je de postbode”, wijst Cindy. “De kindjes weten perfect wanneer hij langskomt. Dan staan ze te wachten om met me mee te gaan naar de brievenbus.” Het is vooral de interactie die ze leuk vindt: “Zowat iedereen die voorbijkomt, zwaait terug. Het was hier vroeger een beenhouwerij en ik ben blij dat we tijdens onze verbouwingen dit raam hebben behouden.”

Nooit in de hoek

Terwijl Cindy honderduit vertelt, bestuderen de 5 peuters aandachtig wat er zich allemaal afspeelt rondom hen. Het is opvallend hoe braaf en stil ze zijn. Alsof Cindy onze gedachten kan lezen, vraagt ze: “Merk je hoe kalm ze allemaal zijn? Dat is elke dag zo en heeft niks te maken met jullie aanwezigheid. Ik ben heel rustig van aard en de kleintjes kopiëren mij. Ik weet niet of je me gelooft, maar ik heb nog nooit iemand in de hoek moeten zetten. Zo gehoorzaam zijn ze.”

Behalve rust en vrede, krijgt Cindy nog veel meer terug. “Ze geven me energie en zo veel liefde. Dat is dan ook waar ik het voor doe. Het zijn echt schatjes, allemaal. Je merkt aan hen dat ze hier graag zijn. Want zodra ze door de deur komen, tellen mama en papa niet meer. Soms kan er zelfs geen afscheidszwaai meer af”, lacht Cindy.

Het leven zoals het is

Cindy raakt maar niet uitgepraat over het onthaalouderschap. Het is voor haar een droom die ze elke dag opnieuw mag beleven. “Ik ben op 1 september 2011 begonnen als onthaalouder, en tot op vandaag heb ik nog geen seconde spijt gehad van die keuze. Het is een zeer aantrekkelijk beroep en ik zou het aan iedereen aanraden.” Terwijl ze dat zegt, begint er net een kleintje te wenen. “Het leven zoals het is”, zegt Cindy. “Maar wel een mooi leven.”